بذر شکرتیغال

شکرتیغال سرده ای از حدود 120 گونه از گیاهان گلدار در خانواده Asteraceae است که معمولاً به عنوان خارهای کره ای شناخته می شوند. بومی اروپا، شرق به آسیای مرکزی و جنوب به کوه های استوایی آفریقا هستند.

شکرتیغال مقاوم به خشکی، مقاوم در برابر آهو، نگهداری کم، عالی به عنوان گل های شاخه بریده و آهنرباهای واقعی برای پروانه ها و مرغ مگس خوار هستند. شکرتیغال ضد التهاب، ضد درد، ضد تب و ترمیم کننده زخم است.

ویژگی های ظاهری شکرتیغال:

شکرتیغال گیاهی است 120 سانتی متری با سرهای گل آبی به اندازه توپ گلف که در بالای آن ساقه‌های سفت و با شاخ و برگ‌های خار مانند به رنگ سبز تیره پوشیده شده است. رگ‌های خاردار و تار عنکبوت از بهار تا زمانی که شکوفه‌های کروی چشمگیر در اواخر تابستان ظاهر می‌شوند، مورد توجه قرار می‌گیرند. برگهای درشت، خاردار، عمیقاً برش خورده و سبز خاکستری در زیر آن به رنگ سفید درشت هستند. طول برگ های پایه به 6-8 اینچ می رسد، اما برگ های ساقه کوتاه تر می شوند.

اندازه و فاصله شکرتیغال:

برای کاشت دانه های شکرتیغال به فاصله 5 سانتی متر از هم و 1 سانتی متر عمق، در یک بستر کشت شده یا ردیفی سوراخ ایجاد کنید.

مراقبت از گیاه شکرتیغال:

بذرها را از اواخر بهار تا اوایل تابستان بکارید. شکرتیغال برای جوانه زدن و رشد باید خاک گرم داشته باشد. بذرها را در عمق 2.5 سانتی متر بکارید و حتماً بلافاصله و به طور منظم خاک را آبیاری کنید تا زمانی که جوانه بزند. این گیاه ریشه دار است که به سختی تقسیم یا پیوند می شود.

نور خورشید مناسب:

حداقل شش ساعت در روز به آفتاب نیاز دارد.

خاک مناسب:

طیف وسیعی از خاک ها از جمله خاک های فقیر، نابارور و خشک را تا زمانی که زهکشی خوبی داشته باشند، تحمل می کند. از خاک های غنی خودداری کنید.

آبیاری مناسب:

آبیاری کم و مرطوب نیاز دارد.

برداشت شکرتیغال:

حدود 12 هفته پس از کاشت، در اواخر تابستان آماده برداشت است.