بذر زنیان

زنیان یا دانه‌های تیمول، علف هرز اسقف یا کاروم ، گیاهی یک ساله از خانواده Apiaceae است. هم برگ ها و هم میوه های دانه مانند (که اغلب به اشتباه دانه نامیده می شود) توسط انسان مصرف می شود.

این ادویه بومی مصر است اما در بسیاری از مناطق جنوب و غرب آسیا از جمله ایران، هند، پاکستان و سایر کشورها نیز کشت می شود.

ویژگی های ظاهری زنیان:

میوه های کوچک، بیضی شکل و دانه مانند زنیان، به رنگ قهوه ای کم رنگ است که شبیه دانه های دیگر گیاهان خانواده Apiaceae مانند زیره سیاه، زیره و رازیانه است. طعمی تلخ و تند شبیه بادیان و پونه کوهی و بویی تقریبا شبیه به بوی آویشن دارند.

اندازه و فاصله کاشت زنیان:

بذرها را به عمق 2 میلی متر و در ردیف هایی به فاصله 20 سانتی متر از هم بکارید.

مراقبت از گیاه زنیان:

زنیان تمایل به رشد در مناطق خشک و بایر دارد. زنیان یک محصول سرد دوست است و عمدتاً در فصل سرد و خشک رشد می کند. بذرهای زنیان را در عمق چند سانتی متر بکارید. در باغچه با خاک اصلاح شده یا در ظرفی با مخلوط گلدانی و به طور منظم مه پاشی کنید. ظرف را در نیمه سایه نگه دارید. بذرها در عرض 7-10 روز جوانه می زنند.

نور خورشید مناسب:

زنیان در آفتاب کامل رشد می کنند و باید در جایی قرار گیرند که حداقل شش ساعت نور در روز دریافت کند.

خاک مناسب:

ریشه های زنیان می توانند به رطوبت خاک در اعماق کم خاک دسترسی پیدا کنند.

آبیاری مناسب:

زنیان در مناطق نیمه خشک به خوبی رشد می کند، اما بارندگی مکرر ضروری است.

برداشت زنیان:

پس از شش تا هفت هفته، گل ها و برگ ها آماده برداشت و استفاده برای مصارف آشپزی و دارویی هستند.