بذر خیار آب پران (خیار وحشی)

خیار آب پران (خیار وحشی) یک سرده از گیاهان گلدار در خانواده Cucurbitaceae است که حاوی یک گونه منفرد به نام Ecballium elaterium است، که خیار دمنده یا خیار در حال انفجار نیز نامیده می شود. نام رایج غیرمعمول آن از میوه رسیده ای گرفته شده است که جریانی از مایع موسیلاژین حاوی دانه های آن را به عنوان وسیله ای برای پراکندگی بذر می ریزد، نمونه ای از حرکت سریع گیاه. خیار آب پران بومی اروپا، شمال آفریقا و مناطق معتدل آسیا است و از گونه های مهاجم به شمار می رود. به عنوان یک گیاه زینتی در جای دیگری کاشته می شود و در برخی جاها طبیعی شده است.

خیار آب پران یک ضد التهاب و مسکن سنتی برای سینوزیت مزمن است. همچنین کاربردهای دیگری به ویژه در درمان تب، سرطان، اختلالات کبدی، یرقان، یبوست، فشار خون بالا، آبریزش، بیماری های روماتیسمی و قارچ کش دارد. این گیاه منحصربه‌فرد بومی مدیترانه است و به‌عنوان یک گیاه چند ساله رشد می‌کند. رطوبت زیاد ممکن است باعث بیماری های قارچی شود.

ویژگی های ظاهری خیار آب پران (خیار وحشی):

خیار آب پران یا خیار آبپاش به دلیل شکل غیرمعمول حرکت سریع گیاه به اصطلاح معروف است. میوه ها پس از رسیدن از انتهای ساقه های خود خارج می شوند. سپس به زور دانه های پوشیده از موسیلاژ خود را در جریانی انفجاری بیرون می اندازند. تصور می شود که این سازگاری غیر معمول به پراکندگی بذر کمک می کند. خیار آب پران یک با ساقه ضعیف و علفی انگور از خانواده کدو است که به طور معمول به ارتفاع 12 تا 18 اینچ می رسد، اما در امتداد زمین، اغلب در امتداد زمین حرکت می کند.

اندازه و فاصله کاشت خیار آب پران (خیار وحشی):

بذر خیار آب پران (خیار وحشی) را در ردیف هایی با فاصله 30 الی 40 سانتی متر بکارید.

مراقبت از گیاه خیار آب پران (خیار وحشی):

اگر تصمیم دارید این تاک جذاب اما سمی را پرورش دهید، از تجهیزات محافظ مانند دستکش و عینک ایمنی استفاده کنید تا از هرگونه تحریک پوست یا چشم در اثر انفجار غیرمنتظره دانه در هنگام دست زدن به گیاه جلوگیری کنید. در محلی دور از دسترس کودکان و حیوانات اهلی بکارید.

اگر دوست دارید این گیاه را در باغ خود پرورش دهید، به خاطر داشته باشید که می تواند به سرعت گسترش یابد. انگورهای خزنده آن می توانند به عرض سه فوت گسترش یابند، و غلاف دانه های انفجاری آن ممکن است باعث شود که بوته های جدید خیار در فاصله 20 فوتی از گیاه مادر بیرون بیایند. با وجود اینکه یک گیاه انگور است، خیار پرنده دارای پیچک نیست و به جای بالا رفتن از بالا به عنوان پوشش زمینی رشد می کند. هیچ تغذیه ای برای این گیاه لازم نیست مگر اینکه خاک به شدت بی حاصل باشد.

در فصل بهار، باغچه را به دقت تماشا کنید تا گیاهان داوطلب کوچکی در اطراف گیاه مادری رشد کنند. معمولاً دانه ها در خاک زمستان گذرانی می کنند و سپس در بهار جوانه می زنند. هنگامی که اولین مجموعه از برگ های واقعی ظاهر شد، گیاه را با دقت حفر کنید و آن را به محل مورد نظر باغ پیوند دهید. گیاه جدید را تا زمان استقرار به طور مداوم آبیاری کنید.

نور خورشید مناسب:

برای رشد خوب خیار به آفتاب کامل نیاز دارد. شرایط سایه باعث می شود که گیاهان ساقدار، کم حجم و گل و میوه کمتر شوند.

خاک مناسب:

خیار در خاک های غنی بهترین رشد را دارد، اما برای خاک های فقیر و حتی صخره ای تحمل بسیار خوبی دارد. این گیاه اغلب در مناطقی با خاک های بسیار فقیر و آشفته مانند سایت های ساختمانی به صورت وحشی رشد می کند. این گیاهان در مورد pH خاک حساس نیستند و در خاک‌های اسیدی خنثی یا قلیایی خفیف به همان اندازه خوب عمل می‌کنند.

آب مناسب:

این گیاه نیاز آبی متوسط ​​تا کم دارد. بر اساس قانون معمول “یک اینچ در هفته” رشد خواهد کرد. برای دوره های کوتاه خشکسالی، مانند آنچه در زیستگاه بومی مدیترانه اش رایج است، اهمیتی ندارد. در مناطقی که هر هفته یا دو هفته بارندگی دارند، آبیاری اضافی لازم نیست.