بذر لیلیوم چلچراغ (عنکبوتی)

لیلیوم چلچراغ (عنکبوتی) که با نام‌ سوسن چلچراغ نیز شناخته می‌شود، گونه ای کمیاب از گیاهان آسیایی از خانواده سوسن است. محدوده بومی آن منطقه تالش آذربایجان و داماش در منطقه عمارلو ایران است. لیلیوم چلچراغ از اواسط تا اواخر اردیبهشت گل می دهد.

این گل در سال 1351 هجری شمسی توسط لدبری، استاد فرانسوی کشف شد. و اولین گل ایرانی بود که در سال 1355 هجری شمسی در فهرست آثار طبیعی ملی ایران به ثبت رسید. نام علمی این گل از نام کاشف آن گرفته شده است و به آن لیلیوم لدبوری می گویند. چیدن یا از بین بردن این گل اقدامی غیرقانونی است.

ویژگی های ظاهری لیلیوم چلچراغ (عنکبوتی):

لیلیوم چلچراغ یک گیاه علفی ماندگار است که 50 تا 150 سانتی متر رشد می کند. لامپ های زرد بیضی شکل هستند و به قطر 5-7 سانتی متر می رسند. آنها به شدت قطعه قطعه و فلس ها نیزه ای شکل هستند. این گیاه یک گیاه بالارونده و چند گل است که به شکل لوستر با سر گل رو به پایین رشد می کند.

ساقه قوی و صاف است. برگها به صورت عمودی می ایستند و دارای کرک های ظریفی در لبه هستند. شکل آنها خطی تا نیزه ای شکل است. طول آنها 10 تا 14 سانتی متر و عرض آنها 1 تا 2 سانتی متر است.

رنگ گل ها سفید است و در برخی از نمونه ها بیش از 15 گل ظاهر می شود، در حالی که تعداد گل های این گونه وجود دارد. معمولا بین 4 تا 10 گل است. لیلیوم لدبوری گیاهی است علفی مقاوم با پیازهای بیضی شکل و زرد رنگ و قطر آن 5 تا 7 سانتی متر است. برگ های این گیاه قائم بوده و در لبه های این برگ ها تریکوم های ریز به وضوح دیده می شود. گل های این گیاه منظم و متقارن هستند.

اندازه و فاصله کاشت لیلیوم چلچراغ:

بذر را در عمق 0.5 سانتی متری و در ردیف هایی به فاصله 30 الی 40 سانتی متر بکارید.

مراقبت از گیاه لیلیوم چلچراغ (عنکبوتی):

لیلیوم چلچراغ گیاهی کمیاب و زیبا است و به یک موقعیت خشک و آفتابی در خاک با زهکشی خوب نیاز دارد، بسیار مستعد رطوبت است. لیلیوم چلچراغ آفتاب کامل را ترجیح می دهند.

نور خورشید مناسب:

آفتاب کامل همراه با سایه جزئی را ترجیح می دهد.

خاک مناسب:

احتیاج به خاک غنی همراه با زهکشی خوب و مناسب دارد.

آب مناسب:

مکان های مرطوب یا خیس می توانند منجر به پوسیدگی ریشه شوند.